***

Nasze zaproszenie skierowane jest do mediewistów różnych specjalności, a w sposób szczególny do badaczy młodych, od magistrantów po doktorantów i młodych doktorów. Zachęcamy do wystąpienia na forum, które pozwoli zaprezentować i przedyskutować w szerszym gronie efekty ich pracy.

***

Powiadają ludzie jedni,

ÂŻe w snach nie ma nic prócz bredni;

Lecz zaprawdę można zawdy

Śnić sen pełen jawnej prawdy.

Guillaume de Lorris, Roman de la Rose

Fundamentem kultury średniowiecznej była wiara w Jedynego Boga, który przyszedł na świat, aby "dać świadectwo Prawdzie" (J 18, 37). Toteż pytanie o Prawdę i fałsz w średniowieczu jest pytaniem fundamentalnym. Można je wszakże rozważać na różnych poziomach i na różne sposoby. Na pewno będą nas zajmowały zarówno zawiłe dywagacje średniowiecznych teologów i filozofów, jak praktyczne problemy sądownictwa świeckiego i kościelnego, komisji weryfikujących prawdziwość cudów i wizji czy autentyczność relikwii. Ale nie tylko. Z problemem prawdy i fałszu borykali się średniowieczni kronikarze, powieściopisarze, poeci i artyści, teraz zaś - w nie mniejszym stopniu - muszą się z nim mierzyć ich dzisiejsi badacze. Tak poezja, jak sztuki piękne rozumiane bywały przecież jako "piękne kłamstwo", a przyznawane im prawo do fikcji zawłaszczali w praktyce również autorzy dzieł historycznych i encyklopedycznych. Niekiedy działo się tak niejako bezwiednie, ale niejednokrotnie dawni autorzy kierowali się dogłębnymi przemyśleniami, którym dawali wyraz w swoich dziełach. Od problemu prawdy i fałszu nie była wolna nawet średniowieczna architektura, która często musiała "kłamać", udając to, czym naprawdę nie była, albo też miała "mówić prawdę", posługując się sobie tylko właściwym językiem.